زندگی روی خط تعادل

بیست و هفتم هم به پایان رسید. شکرت خدای مهربانم.

روزها می گذرند خدا جانم این روزها خیلی یاد سالهای گذشته می افتم. عمری که اگر مثل این بیست و هفت روز برایش برنامه داشتم اگر مراقب بودم اگر اینهمه حواسم بود حتما آدم تر و انسان تر بودم. می دانم حسرت خوردن و خود را سرزنش کردن احساسات مسمومی است. و خوشحالم که خدایی مثل تو دارم که گفته نه تنها می بخشد بلکه بدی ها را به خوبی بدل می کند. خدای مهربانم خوشحالم که با آدمهایی آشنا شده ام که خیلی شکرگزار و راضیند. آدمهایی که شاید داشته هایشان زیاد نیست اما بســـــــــــــــــــــــیار شاکر هستند.

خدای عزیز کمک کن شکرگزار باشم، راضی باشم خوشحال باشم. واقعا از تو خوشحالی و آرامش عمیق می خواهم.